O nas

           Nasz klasztor należy do bardzo starego Zakonu założonego przez św. Benedykta w Nursji i zachowuje jego Regułę. W zamierzeniu św. Benedykta wspólnoty benedyktyńskie mają wcielać w życie ideał pierwszej gminy jerozolimskiej, w której "jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących" (Dz 4,32).

           Jesteśmy klasztorem klauzurowym, kontemplacyjnym. Benedyktynki od nieustającej adoracji Najświętszego Sakramentu - tytuł ten określa w pełni nasz charyzmat, cechę charakterystyczną naszego powołania benedyktyńskiego, które całe jest skoncentrowane wokół Eucharystii Chrystusa w momencie Jego Paschy, Śmierci i Zmartwychwstania.

             Nasza adoracja nieustająca wyrasta prosto z Reguły św. Benedykta, dla którego Chrystus jest żywym ośrodkiem całego życia monastycznego. A gdzie możemy spotkać tę Żywą Obecność bardziej niż właśnie w Eucharystii?

           Wprowadzenie więc obowiązku nieustającej adoracji nie było więc elementem obcym Regule św. Benedykta. Wprost przeciwnie. Warto też dodać, że nieustająca adoracja wprowadzona przez Matkę Mechtyldę nie ogranicza się jedynie do zewnętrznego aktu adoracji przed Najświętszym Sakramentem, nie jest pojmowana jako jakieś specjalne "nabożeństwo", czy praktyka pobożna. Chodzi o to, by trwać w duchu adoracji, aby cała nasza istota oraz wszystko, co robimy - modlitwa i praca - odnosiło się do uczczenia Chrystusa obecnego w Eucharystii.

          Naszą duchowość benedyktyńską cechuje przede wszystkim chrystocentryzm, życie wspólnotowe, modlitwa, zwłaszcza liturgiczna, modlitewne zgłębianie Pisma Świętego oraz poważnie traktowana praca, zarówno fizyczna jak i umysłowa.  Nasze życie ma być ukierunkowane na Boga i stały z Nim kontakt. Przez profesję monastyczną wiążemy się w sposób jedyny i niepowtarzalny z Chrystusem, oddając Mu siebie w wyłącznej miłości.

          Punktem centralnym każdego dnia jest Eucharystia. Jednocząc się z Chrystusem w Jego Ofierze, którą składa dla uwielbienia Ojca i zbawienia świata pragniemy razem z Nim i przez Niego wielbić i zadośćuczynić chwale i świętości Boskiego Majestatu w Najświętszym Sakramencie Ołtarza oraz możliwie najgodniej wynagradzać za zniewagi, niewdzięczność i obojętność ze strony ludzi.

          Wzorem i strażniczką naszej wierności w oddaniu się Bogu jest Matka Boża. Matka Mechtylda oddała pod Jej szczególną opiekę cały nasz Instytut, każdy klasztor i każdą mniszkę, obierając Ją na zawsze jedyną Ksienią, czyli Matką i Najwyższą Przełożoną klasztorów Instytutu. Dlatego też co roku ponawiamy uroczyście ten wybór w święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny - 15 VIII.

           Głównym naszym obowiązkiem jest odmawianie Oficjum i nieustająca (we dnie i w nocy) adoracja Najświętszego Sakramentu, co godzinę zmieniamy się przed Tabernakulum. Oddajemy Panu chwałę w imieniu całego Kościoła. Obejmujemy swoją modlitwą cały świat, wszystkich ludzi, szczególnie tych, którzy zwracają się do nas z prośbą o modlitwę - ich radości, troski i cierpienia. Modlimy się za tych, którzy sie nie modlą, którzy modlić się nie mogą, nie potrafią czy po prostu nie chcą.

  Dzień upływa w milczeniu, modlitwie i pracy, a godziny rekreacji, umacniające więzy między Siostrami są czasem odprężenia i radości. Życie we wspólnocie jest bardzo proste, wyciszone, skupione, pełne wzajemnej pomocy, razem przeżywanych radości i trosk. Tworzymy rodzinę, ponieważ łaczy nas jedno powołanie.

          Źródłem naszego utrzymania jest opłatkarnia. Wypiekamy hostie i komunikanty oraz opłatki wigilijne. Poza tym Siostry zajmują się różnymi innymi pracami według uzdolnień każdej, np. haft, malowanie obrazów, wyrabianie różańców.